فرهنگ روزمره و روابط متقابل بین‌فردی و حتی بین‌گروهی در ایران، به شکلی تاریخی با چیزی گره خورده که با مقداری تسامح می‌توان آن را «تعارف» و «خون‌گرمی» نامید. اما به شکلی روراست‌تر می‌توان آن را «دروغ» هم خواند. آمار و ارقامی برای آن وجود ندارد، اما به عنوان چاشنی اصلی روابط روزمره وجود دارد و همگان آن را لمس می‌کنند. خودِ موضوع، مسئله‌دار است و در گفتار و کردار و پندار همیشگی ایرانی وجود دارد. اما هیچ انسانی ذاتا و فطرتا دروغ گو به دنیا نمی¬آید ودروغ گویی یاد گرفته می شود. دروغ گویی تقریبا از سن 4-5سالگی یاد گرفته می شود اما روانشناسان دروغ گویی در این سن را طبیعی می دانند وآن را عمل غیر اخلاقی تعریف نمی کنند به دو دلیل:

1:ممکن است کودک در این سن تفاوت بین واقعیت و تخیل را تشخیص ندهد.

2:کودک از شنیدن وساختن داستانهای باور نکردنی لذت می برد .اما دروغ در سنین بعدی معمولا برای راضی نگه داشتن دیگران است. 

بیان مسئله

فرضیه تحقیق

پرسش تحقیق

هدف تحقیق

ادبیات تحقیق

ساخت اجتماعی و آنومی

نظریه کنترل اجتماعي هیرشي

همنشینی افتراقی سادرلند

ادبیات داخلی موضوع

سیاست، قدرت و دروغ

توصیف وضع موجود

مداخله

شواهد ثانویه

نتایج و پیشنهادات

منابع