مفهوم خود برای مکتب کنش متقابل نمادین بسیار مهم است و در قلب آن نظریه قرار دارد. مهمترین اثر درباره ی خود در مکتب کنش متقابل نمادین طرز ارائه خود در زندگی روزمره اثر اروینگ گافمن است. دریافت گافمن از خود عمیقا مدیون ایده های مید است. مخصوصا بحث او درباره ی تنش میان من، خود خودانگیخته، و مرا ، الزام های اجتماعی درون خود. مردم برای مقابله با این تنش و حفظ تصویری باثبات از خود در برابر مخاطبان اجتماعیشان نمایش اجرا می کنند. در نتیجه این علاقه به اجرای نمایش گافمن بر نظریه ی نمایش متمرکز می شود: منظری از زندگی اجتماعی به مثابه مجموعه ای از اجراهای نمایشی مشابه با آنچه در تئاتر اجرا می شود. (ریتزر: 1394:249).

در واقع گافمن یکی از نظریه پردازان اجتماعی نیمه ی دوم قرن بیستم است که مدت درازی بعنوان یک شخصیت حاشیه ای در نظریه جامعه شناسی بشمار می آمد. گافمن در عرصه ی نظریه جامعه شناسی موقعیت متناقضی دارد. از سویی وی را جامعه شناسی فاقد نظریه ای کلی، تک رو، خارج از جریان اصلی تفکر نظری و مبدع اصطلاحات خودساخته و غریب می دانند و از سوی دیگر، پیوندهای اندیشه ی وی با دورکیم، زیمل، مکتب کنش متقابل نمادین و اتنومتدولوژی و تلاش وی برای بنیاد نهادن جامعه شناسی زندگی روزمره او را به نظریه پردازی با موقعیت متناقض تبدیل می کند.            ( ایمان و مرادی: 1390: 59)

مقدمه

زندگینامه

نمود خود در زندگی روزمره

کنش متقابل نامتمرکز

برخورد

آسایشگاه های روانی

چند کتاب تاثیرگذار دیگر از گافمن

روش شناسی گافمن 

ارزیابی کار گافمن

منابع