اگرچه اکثر نویسندهها تاریخ استفاده از مهارتهای اساسی را در حرفه های یاورانه به اواسط - قرن بیستم نسبت میدهند اما استفاده از این مهارتها توسط فلاسفه و رهبران مذهبی - پیشتر نیز مشاهده شده است گفته شده که سقراط در تدریس و کار معلمی از شیوه گفت و گو و از هنر پرسش و پاسخ استفاده کرده است. وی اعتقاد داشت پرسش، بیشتر از سخنرانی اثربخش است. در حال حاضر پرسش و پاسخ را شیوه سقراطی می گویند. استفاده از این شیوه به معنی آن است که سقراط باور داشت شاگردان پاسخها را میدانند؛ بنابراین، به نظر وی وظیفه معلم این است که به شاگردان کمک کند از چنین دانشی آگاه شوند. به باور مشاوران دنیای امروز که از مهارتهای پاورانه استفاده میکنند مراجع همانند شاگردان سقراط دانش حل مشکل تصمیم گیری و تغییر خود را دارد و فقط باید به وی کمک شود چنین دانشی را بشناسد. 

فروید و سایر تحلیل گران ،اولیه در مجموع بر چنین مهارتهایی تأکید نداشتند. با پذیرش خطر ساده انگاری روی آورد تحلیل گران را میتوان نوعی تلاش برای درک عمل درونی ناهشیاری با استفاده از تشویق مراجع به تداعی ،آزاد تعبیر رؤیا و مانند آن توصیف کرد. نقش تحلیلگر نیز بسته به تخصص حرفهای تغییر می یافت اما شیوه آنها اساساً درمان با صحبت بود. هاکنی و کرمیر (۱۹۹۶) در بحث تاریخی تأثیر مداخله بر درمان گفته اند، در آن زمان استفاده از فنون مباحثه اصطلاح متناقضی بود چون درمان به جای فنون بر رابطه بین مراجع و مشاور تمرکز داشت. 

راجرز (۱۹۵۸) فکر رابطه مؤثر را که از سوی متخصصین حرفه ای روان تحلیل گری مورد حمایت قرار گرفته بود با تصریح سه شرط خلوص، همدلی و توجه (احترام) مثبت غیر مشروط توسعه داد. وی در توصیف این مفاهیم جنبههای اساسی یک رابطه مشاوره ای از جمله الف گرمی و پاسخ دهی کیفی و سریع (ب مجاز دانستن بیان احساس،ج) محدودیتهای درمان و عدم اعمال فشار یا اجبار را توصیف میکند.

راجرز (۱۹۵۸) فکر رابطه مؤثر را که از سوی متخصصین حرفه ای روان تحلیل گری مورد حمایت قرار گرفته بود با تصریح سه شرط خلوص، همدلی و توجه (احترام) مثبت غیر مشروط توسعه داد. وی در توصیف این مفاهیم جنبههای اساسی یک رابطه مشاوره ای از جمله الف گرمی و پاسخ دهی کیفی و سریع (ب مجاز دانستن بیان احساس،ج) محدودیتهای درمان و د عدم اعمال فشار یا اجبار را توصیف میکند.