یقظه به معنای بیدار گشتن از خواب غفلت و هشیار شدن از مستی طبیعت است که عارفان آن را منزل اول و سرآغاز سلوک معنوی معرفی کرده اند پس از اسلام و ایمان و التزام به حدود و احکام الاهی بنده مؤمن باید از غفلت پردامنه ای که زندگی او را فراگرفته، بیرون آید و حرکت خود را به سوی حق در پیش گیرد پیش نیاز سلوک این است که انسان دریابد هنوز فقیر و نیازمند به خداست و باید برای کامل شدن بدو بپیوندد. بنابراین او مسافری است که به زاد وتوشه وراهنما نیاز دارد. بیداری از خواب غفلت پرتوی از محبت الاهی است که از سوی خدا بر دلهای مستعد تابانده میشود البته نفحات رحمانی بر همه جانها می وزد اما تنها دلهایی که هنوز روزنه ای را به سوی آسمان باز نگاه داشت هاند از آن بهره مند میگردند.

معبودا توانی نداشتم که با آن از نافرمانی ات کناره گیرم مگر در زمانی که مرا برای محبتت بیدار کردی