خانواده درمانی تجربی   شاخه ی خانواده درمانی تجربی از نهضت روانشناسی انسانگرایانه- وجودی در دهه 1960 شکل گرفت و زمانی که هنوز جدید بود بیشترین شهرت را داشت.برخی از طرفداران و پدیدآورندگان این نهضت تا حد زیادی از گشتالت درمانی،ایفای نقش روانی،درمان مراجع محور و نهضت گروه رویارویی آن دوره،تاثیر گرفتند.تاکید این شیوه بر روی تجربیات اینجا و اکنون روان درمانی افراد در مقابل اطلاعات تاریخی آنهاست.این شیوه بر روی مفاهیمی مانند رویارویی،فرآیند،رشد، خودانگیختگی و عمل تاکید دارد.در این شیوه عوامل نظری و انتزاعی به حداقل رسانده می شوند.کیفیت تجربیات موجود در خانواده،معیاری برای ارزیابی بهداشت روانی افراد،تصمیم گیری جهت ایجاد و یا عدم ایجاد اقدامات درمانی است.خانواده درمانی تجربی که اشکال مختلفی دارد بر انفعال و یا به عبارتی بر عواطف تاکید دارد.

نظریه پردازان بزرگ در بین برجسته ترین آنها می توان به دیوید کانتور،فرانک دوهل،بانی دوهل،ویرجینیا ستیر،برنارد گرنی،لوییس گرنی،والتر کمپلر،آگوستس ناپیر،لسلس گرنبرگ و دیوید کیت اشاره کرد.در این جا ویرجینیا ستیر و کارل ویتاکر به عنوان متخصصان این روش در نظر گرفته شده اند.ویرجینیا ستیر 1988- 1916 ویرجینیا ستیر در یک خانه مزرعه ای واقع در ویساکنسین متولد و بزرگ شد.او حتی در سنین آغازین زندگی اش به طرز عجیبی با دیگران متفاوت بود.او در سه سالگی خواندن را آموخت و «زمانی که یازده ساله شد قدی معادل بزرگسالی اش یعنی حدودا شش فوت داشت»(سیمون،1989،ص37).اگرچه او مریض احوال بود و نتوانست در بسیاری از کلاسها شرکت کند،اما شاگردی خوب بود و تنها پس از هفت سال و نیم آموزش رسمی موفق شد تا وارد دانشگاه شود.اولین هدفش که به آن رسید،این بود که معلم مدرسه شود.او که در کودکی فردی مهم،ناراحت و مریض احوال بود،از تجربه ی غمگین بودن خود استفاده کرد و نسبت به دیگران حساسیت شدیدی پیدا کرد(سیمون،1989،ص37).

خانواده درمانی تجربی

نظریه پردازان بزرگ

کارل ویتاکر(1995-1912)

مفروضات تئوری